حرفای دل

واقعیتش اینه خیلی وقته حتی حال نوشتن هم ندارم

بیشتر توی دفترم مینویسم شاید فکر میکنم هنوز برای عنوان بعضی چیزا اونقدری اینجا راحت نیستم.

نمیدونم

بعضی وقتا تحت شرایط خاص شاید هیچی نگیم بهتر باشه انگار تنها دوای مرض این روزگارا با اتفاقاتش سکوته. منم سکوتو خوب بلدم . شاید اگه سکوت شکل داشت شبیه من میشد. 

صبرو مقاومتم بالاس ولی ماشینم ک باشی بالاخره میبری .  وقتی ام ببری شاید دیگ نشه به حالت اولت برگردی .

چند روز دیگه تولدمه

آرزوم اینه که همه ی آدما مخصوصا اونایی که خونه ندارن ، نون شب ندارن ، پول خرید مایحتاج خونه رو ندارن ، زندانی ان ، رو تخت بیمارستانن ، اونایی که بچه ندارن ، اونایی که بچه دارن ولی بچه صالح و سالم ندارن ، همه ی آدمای گرفتار همه ی اونایی که گرفتار یه سری از آدمای زندگیشون شدن که نمیتونن ازشون دور شن و بخاطر بچه هاشون مجبورن هم خوابی بی لذت در کنار مرد بی عاطفه رو تحمل کنن یا مردایی که بخاطر حفظ آبرو مجبورن در کنار زن هایی ک بی معرفتی رو جامع و کامل در حقشون ادا کردن ، زندگی کنن ، همه ی این آدما به خوشی و راحتی برسن به لحظه های خوب برسن لحظه هاشون با خبرای خوب ، شیرین بشه، رو لباشون لبخند بشینه .

خدایا ب حق این ماه پر فیض و برکتت مراد دل همه رو بده